W Teatrze Polskim w najbliższy piątek odbędzie się premiera dramatu Witkacego w reżyserii Stanisława Melskiego, czyli naukowej sztuki ze „śpiewkami” w trzech aktach, ukończonej w 1934 roku. Ze względu na problematykę polityczno-społeczną oraz wizjonerstwo i pasję demaskatorską dzieło porównuje się do Wesela Stanisława Wyspiańskiego i Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego.

Mówi reżyser Stanisław Melski.

Reżyser Stanisław Melski zmienił wymowę dwóch scen.

Reżysera pytaliśmy także, co było najtrudniejsze do zrealizowania.

Znalazły się w Szewcach, w syntetycznym skrócie, główne wątki twórczości literackiej Witkacego: zanik indywidualności, zmierzch cywilizacji i sztuki, walka płci, tajemnica istnienia, nuda metafizyczno-egzystencjalna, a wszystko podlano groteskowym sosem. Nowatorstwo formalne i zacięcie profetyczne czynią z Szewców tekst uniwersalny – aktualny w każdym momencie historii, również dzisiaj.

Szewcy, reprezentanci mas plebejskich, zamknięci w swoim warsztacie, przygotowują rewolucję pod przewodnictwem majstra Sajetana Tempego. Odnoszą zwycięstwo, ale kolejne przewroty polityczne, które odwracają bieg wydarzeń (pucz faszystowski, kontrpucz organizacji Dziarskich Chłopców, wreszcie przewrót plebejsko-populistyczny) sprawiają, że w krzywym zwierciadle obserwujemy mechanizm pożerania własnych dzieci przez rewolucję. Bezlitosna, pesymistyczna diagnoza świata polityki i historii, podana jednak w humorystycznym, groteskowym wydaniu.

Wartość i przesłanie dramatu świetnie ujął Konstanty Puzyna: „Teraz, uwolnione z pęt Czystej Formy, buchnie to, co Witkacy ma naprawdę do powiedzenia: wściekła, ekspresjonistyczna groteska polityczno-społeczna, połączona z katastroficznym traktatem i – krzywym oczywiście – zwierciadłem obyczajów”. Witkacy uczy dystansu, każe śmiać się bohaterom, ale również widzom. Ironiczny dystans do świata czyni go łatwiejszym do przyjęcia, nawet w jego katastroficznej i absurdalnej odsłonie. Dzisiaj, w świecie konsumpcjonizmu, moralnego relatywizmu, wszechmocy mediów i rodzących się totalitaryzmów, Szewcy brzmią swojsko i znajomo.

W opracowaniu tekstu wykorzystano fragmenty powieści Stanisława Ignacego Witkiewicza Pożegnanie jesieni i Nienasycenie.

Opracowanie tekstu i reżyseria STANISŁAW MELSKI
scenografia i kostiumy MARIANNA SYSKA
kompozycja i muzyka IZABELA KURIATA-MATUSZEWSKA i PIOTR MATUSZEWSKI
choreografia ARKADIUSZ BUSZKO
media i wideo MIKOŁAJ PŁYWACZ

Obsada

Sajetan Tempe DARIUSZ BERESKI
Czeladnik I (Józek) BEATA ŚLIWIŃSKA/BŁAŻEJ MICHALSKI
Czeladnik II (Jędrek) MARTYNA WITOWSKA/JAKUB GRĘBSKI
Księżna Irina Wsiewołodowna Zbereźnicka-Podberezka AGATA SKOWROŃSKA
Prokurator Robert Scurvy MARCIN PIEJAŚ
Lokaj Księżnej Fierdusieńko ANDRZEJ OLEJNIK
Hiperrobociarz IGOR KOWALIK
Gnębon Puczymorda ANDRZEJ GAŁŁA
Józef Tempe BARTOSZ BUŁAWA
Chochoł z Wesela Wyspiańskiego; Bubek ERNEST NITA
Towarzysz Abramowski MARCIN ROGOZIŃSKI
Towarzysz X STANISŁAW MELSKI
Marszałek; Mandaryn ANNA HABA
Strażniczki ALEKSANDRA CHAPKO, MARIKA KLARMAN (gościnnie)
Grupa chłopska – ALEKSANDRA CHAPKO, ANNA HABA, MARIKA KLARMAN (gościnnie), BEATA ŚLIWIŃSKA, MARTYNA WITOWSKA, BARTOSZ BUŁAWA, JAKUB GRĘBSKI, BŁAŻEJ MICHALSKI, ERNEST NITA, JACEK SKOCZEŃ (gościnnie)
Dziarscy chłopcy BARTOSZ BUŁAWA, 4 statystów

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

https://www.teatrpolski.wroc.pl/przedstawienie/szewcy/

mat. prasowe/inf.wł.